تنهاراه

#تنهاراه

#امام_زمان 

السلام علیک یا سبیل اللّه الذی من سلک غیره هلک

سلام بر تو ای راه خدا! که هر کس غیر آن را رود، هلاک می شود.

مفاتیح_زیارت حضرت صاحب الامر

جریان ظهور هود86

 

هود86

بَقِیَّتُ اللَّهِ خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِین‏:آنچه خدا برای شما باقی نهاده برای شما بهتر است اگر ایمان داشته باشید.

محمد بن مسلم گوید:از امام باقر علیه السلام (بعد از سخنانی که ایشان راجع به مهدی علیه السلام  فرمود) پرسیدم:ای فرزند رسول خدا قائم شما علیه السلام کی قیام می کند؟ فرمود:هنگامی که مردان خود را شبیه زنان سازند و زنان شبیه مردان،مردان به مردان اکتفا کنند و زنان به زنان و زنان بر زین ها سوار شوند.و شهادت های باطل پذیرفته و شهادت های حق رد شود،مردم ریختن خون و ارتکاب زنا و خوردن ربا را آسان شمرند،و از اشرار به خاطر ترس از زبان هایشان پرهیز شود،و هنگام خروج سفیانی ازشام و یمانی از یمن و شکافته شدن زمین در منطقه ی بیداء و کشته شدن جوانی از آل محمد علیهم السلام  بین رکن و مقام که نامش محمد بن حسن نفس زکیه است و هنگامی که ندایی از آسمان آمد که:حق در او و پیروان اوست؛در این هنگام قائم ما علیه السلام قیام می کند.

و هنگامی که خروج کرد،به کعبه تکیه می کند و سیصد و سیزده مرد به سویش جمع می شوند و اولین چیزی که به آن تکلم می کند،این آیه است:" بَقِیَّتُ اللَّهِ خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِین"سپس می گوید:من بقیت الله و ذخیره ی الهی در زمین اویم و خلیفه و حجتش بر شما.پس هیچ سلام کننده ای بر او سلام نمی کند مگر اینکه می گوید:سلام بر تو ای بقیه الله در زمینش: السلام علیک یا بقیه الله فی ارضه.هنگامی که عهد او ،یعنی ده هزار مرد،کامل شد،خروج می کند،پس بر زمین غیر از خدا معبودی نمی ماند از بت و توتم و غیر از آن مگر اینکه در آتش افکنده و سوزانده می شود. و این بعد از غیبتی طولانی است تا خدا بداند که چه کسی او را به غیب اطاعت می کند و به او ایمان دارد.

(لازم به ذکر است که پنج نشانه ی آخر که حضرت فرموده اند ،نزد شیعه به عنوان نشانه های اصلی قبل از ظهور شناخته می شود.مثلاً ًقتل نفس زکیه با ظهور حضرت ،تنها پانزده روز فاصله دارد اما سایر مطالبی که ذکر شده است به عنوان علایم عمومی و توصیف شرایط جوامع قبل از ظهور می باشد چنانکه امروزه ما شاهدیم که این امور به وضوح در تمام دنیا و متاسفانه حتی در کشور های اسلامی و شیعه نیز به چشم می خورد.گرچه این علامتی است بر نزدیک بودن فرج،اما تا نشانه های اصلی واقع نشود نمی توان برای آن وقتی تعیین کرد.)

--------------------------------------------

کمال‏الدین ج1ص331-اعلام الوری ص433-کشف الغمه ج3ص324-الفصول المهمه ص302-الصافی ج2ص468-اثبات الهداه ج3ص528-بحار ج52 ص191-نورالثقلین ج2ص212-نورالابصار ص189-منتخب الاثر ص292-بشاره الاسلام ص95-معجم ح1601

هود82 ظهور

 

هود82

مُسَوَّمَةً عِنْدَ رَبِّکَ وَ ما هِیَ مِنَ الظَّالِمینَ بِبَعید

 (سنگهایى که) نزد پروردگارت نشاندار بود؛ و آن، (از سایر) ستمگران دور نیست‏

(أمیر المؤمنین علیه السلام). ثم یخرج عن الکوفة مائة ألف بین مشرک ومنافق حتی یضربوا دمشق لا یصدهم عنها صاد وهی إرم ذات العماد وتقبل رایات (من) شرقی الارض لیست بقطن ولا کتان ولا حریر مختمة فی رؤس القنا بخاتم السید الاکبر، یسوقها رجل من آل محمد صلی الله علیه وآله یوم تطیر بالمشرق. إلی أن قال: ویأتیهم یومئذ الخسف والقذف والمسخ فیومئذ تأویل هذه الآیة: وما هی منالظالمین ببعید.

أمیر المؤمنین علیه السلام : سپس از کوفه یک صد هزار نفر مشرک و منافق بیرون دمشق حرکت می کنند و کسى هم جلوگیر آنها نمی شود و این است" ارم ذات العماد "آنگاه از طرف مشرق پرچمهائى روی می آورد که از پنبه و کتان و ابریشم نیست و مهر زده شده به مهر و علامت سید بزرگ است و آن پرچمها را مردى از آل محمد علیهم السلام سوق می دهد و به حرکت در مى‏آورد...در آن روز زلزله و فرو رفتن به زمین و سنگ باران و مسخ شدن براى آنها خواهد بود و در آن روز تأویل این آیه خواهد بود که می فرماید" این بلاها از ظلم‏کننده‏گان دور نخواهد بود"

---------------------------------------

مختصر بصائرص200 -بحار ج‏53 ص83-معجم الاحادیث ح1600-نهج الخطابة ‏ج‏2 ص 447   

 

هود 1-8 ظهور

هود1-8

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ‏

الر کِتابٌ أُحْکِمَتْ آیاتُهُ ثُمَّ فُصِّلَتْ مِنْ لَدُنْ حَکیمٍ خَبیرٍ (1)أَلاَّ تَعْبُدُوا إِلاَّ اللَّهَ إِنَّنی‏ لَکُمْ مِنْهُ نَذیرٌ وَ بَشیرٌ (2)وَ أَنِ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَیْهِ یُمَتِّعْکُمْ مَتاعاً حَسَناً إِلى‏ أَجَلٍ مُسَمًّى وَ یُؤْتِ کُلَّ ذی فَضْلٍ فَضْلَهُ وَ إِنْ تَوَلَّوْا فَإِنِّی أَخافُ عَلَیْکُمْ عَذابَ یَوْمٍ کَبیرٍ (3)

إِلَى اللَّهِ مَرْجِعُکُمْ وَ هُوَ عَلى‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدیرٌ (4)أَلا إِنَّهُمْ یَثْنُونَ صُدُورَهُمْ لِیَسْتَخْفُوا مِنْهُ أَلا حینَ یَسْتَغْشُونَ ثِیابَهُمْ یَعْلَمُ ما یُسِرُّونَ وَ ما یُعْلِنُونَ إِنَّهُ عَلیمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ (5)وَ لَئِنْ أَخَّرْنا عَنْهُمُ الْعَذابَ إِلى‏ أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ لَیَقُولُنَّ ما یَحْبِسُهُ أَلا یَوْمَ یَأْتیهِمْ لَیْسَ مَصْرُوفاً عَنْهُمْ وَ حاقَ بِهِمْ ما کانُوا بِهِ یَسْتَهْزِؤُنَ (8)

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 الر، این کتابى است که آیاتش استحکام یافته؛ سپس تشریح شده و از نزد خداوند حکیم و آگاه(نازل گردیده) است! (1)

 (دعوت من این است) که: جز«اللَّه» را نپرستید! من از سوى او براى شما بیم دهنده و بشارت دهنده‏ام! (2)

 و اینکه: از پروردگار خویش آمرزش بطلبید؛ سپس بسوى او بازگردید؛ تا شما را تا مدّت معیّنى، (از مواهب زندگى این جهان،) به خوبى بهره‏مند سازد؛ و به هر صاحب فضیلتى، به مقدار فضیلتش ببخشد! و اگر(از این فرمان) روى گردان شوید، من بر شما از عذاب روز بزرگى بیمناکم! (3)

 (بدانید) بازگشت شما بسوى«اللَّه» است، و او بر هر چیز تواناست! (4)

 آگاه باشید، آنها(سرها را به هم نزدیک ساخته، و) سینه‏هاشان را در کنار هم قرار مى‏دهند، تا خود(و سخنان خویش) را از او[ پیامبر] پنهان دارند! آگاه باشید، آن گاه که آنها لباسهایشان را به خود مى‏پیچند و خویش را در آن پنهان مى‏کنند، (خداوند) مى‏داند آنچه را پنهان مى‏کنند و آنچه را آشکار مى‏سازند؛ چرا که او، از اسرار درون سینه‏ها، آگاه است! (5)

و اگر مجازات را تا زمان محدودى از آنها به تأخیر اندازیم، (از روى استهزا مى‏گویند: «چه چیز مانع آن شده است؟!» آگاه باشید، آن روز که(عذاب) به سراغشان آید، از آنها بازگردانده نخواهد شد؛ (و هیچ قدرتى مانع آن نخواهد بود؛) و آنچه را مسخره مى‏کردند، دامانشان را مى‏گیرد! (8)

فِی رِوَایَةِ أَبِی الْجَارُودِ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ 7  الر کِتابٌ أُحْکِمَتْ آیاتُهُ قَالَ هُوَ الْقُرْآنُ مِنْ لَدُنْ حَکِیمٍ خَبِیرٍ قَالَ مِنْ عِنْدِ حَکِیمٍ خَبِیرٍ وَ أَنِ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ یَعْنِی الْمُؤْمِنِینَ قَوْلُهُ وَ یُؤْتِ کُلَّ ذِی فَضْلٍ فَضْلَهُ فَهُوَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ 7 قَوْلُهُ وَ إِنْ تَوَلَّوْا فَإِنِّی أَخافُ عَلَیْکُمْ عَذابَ یَوْمٍ کَبِیرٍ یَعْنِی الدُّخَانَ وَ الصَّیْحَةَ قَوْلُهُ أَلا إِنَّهُمْ یَثْنُونَ صُدُورَهُمْ لِیَسْتَخْفُوا مِنْهُ یَقُولُ یَکْتُمُونَ مَا فِی صُدُورِهِمْ مِنْ بُغْضِ عَلِیٍّ 7  وَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ 9  إِنَّ آیَةَ الْمُنَافِقِ بُغْضُ عَلِیٍّ 7  فَکَانَ قَوْمٌ یُظْهِرُونَ الْمَوَدَّةَ لِعَلِیٍّ ع عِنْدَ النَّبِیِّ 9  وَ یُسِرُّونَ بُغْضَهُ فَقَالَ أَلا حِینَ یَسْتَغْشُونَ ثِیابَهُمْ فَإِنَّهُ کَانَ إِذَا حَدَّثَ بِشَیْ‏ءٍ مِنْ فَضْلِ عَلِیٍّ 7  أَوْ تَلَا عَلَیْهِمْ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ فِیهِ نَفَضُوا ثِیَابَهُمْ ثُمَّ قَامُوا یَقُولُ اللَّهُ یَعْلَمُ ما یُسِرُّونَ وَ ما یُعْلِنُونَ حِینَ قَامُوا إِنَّهُ عَلِیمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ قَوْلُهُ وَ لَئِنْ أَخَّرْنا عَنْهُمُ الْعَذابَ إِلى‏ أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ قَالَ إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ فِی هَذِهِ الدُّنْیَا إِلَى خُرُوجِ الْقَائِمِ عَجَّلَ اللَّهُ فَرَجَهُ فَنَرُدُّهُمْ وَ نُعَذِّبُهُمْ لَیَقُولُنَّ ما یَحْبِسُهُ أَیْ یَقُولُونَ أَمَا لَا یَقُومُ الْقَائِمُ 7  وَ لَا یَخْرُجُ عَلَى حَدِّ الِاسْتِهْزَاءِ فَقَالَ اللَّهُ أَلا یَوْمَ یَأْتِیهِمْ لَیْسَ مَصْرُوفاً عَنْهُمْ وَ حاقَ بِهِمْ ما کانُوا بِهِ یَسْتَهْزِؤُن‏

در روایت ابى الجارود از حضرت ابى جعفر علیه السلام در مورد آیه الر کِتابٌ أُحْکِمَتْ آیاتُهُ فرمود آن قرآن است مِنْ لَدُنْ حَکِیمٍ خَبِیرٍ فرمود از نزد حکیم خبیر وَ أَنِ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ اى مؤمنین استغفار کنید یُؤْتِ کُلَّ ذِی فَضْلٍ فَضْلَهُ او على بن ابى طالب علیه السلام است و وَ إِنْ تَوَلَّوْا فَإِنِّی أَخافُ عَلَیْکُمْ عَذابَ یَوْمٍ کَبِیرٍ شما را مى‏ترسانم از عذابى بزرگ آن عذاب دود است و صیحه آسمانى.

و آیه أَلا إِنَّهُمْ یَثْنُونَ صُدُورَهُمْ لِیَسْتَخْفُوا مِنْهُ یعنى پنهان مى‏کنند آنچه در دلهاى خود از کینه على علیه السلام دارند پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله فرمود نشانه منافق بغض على علیه السلام است گروهى بودند که خدمت پیغمبر 9 اظهار محبت با على مى‏کردند ولى در دل کینه او را داشتند پس فرمود أَلا حِینَ یَسْتَغْشُونَ ثِیابَهُمْ هر وقت از فضائل على علیه السلام چیزى نقل مى‏کرد یا آیاتى که در باره او نازل شده است تلاوت مى‏نمود لباس هاى خود را تکان مى‏دادند و از جاى حرکت مى‏کردند خداوند مى‏فرماید یَعْلَمُ ما یُسِرُّونَ وَ ما یُعْلِنُونَ از پنهان و آشکار شما مطلع است هنگام حرکت کردن شما إِنَّهُ عَلِیمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ او بر دل ها آگاه است.

آیه وَ لَئِنْ أَخَّرْنا عَنْهُمُ الْعَذابَ إِلى‏ أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ یعنى اگر ما آنها را مهلت دهیم تا قیام حضرت مهدى عجل الله فرجه الشریف آنها را بر مى‏گردانیم و عذاب خواهیم کرد لَیَقُولُنَّ ما یَحْبِسُهُ یعنى از روى استهزاء مى‏گویند چرا قائم علیه السلام قیام نمى‏کند خداوند مى‏فرماید أَلا یَوْمَ یَأْتِیهِمْ لَیْسَ مَصْرُوفاً عَنْهُمْ وَ حاقَ بِهِمْ ما کانُوا بِهِ یَسْتَهْزِؤُن‏

--------------------------------------------------------

تفسیر القمی ج‏1 ص 321-بحار ج‏9 ص214 "ج‏51 ص44 –احتجاجات(ترجمه جلد چهارم بحار )   ج‏1ص 218   

یونس 98 ظهور

 

یونس98

فَلَوْ لا کانَتْ قَرْیَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَها إیمانُها إِلاَّ قَوْمَ یُونُسَ لَمَّا آمَنُوا کَشَفْنا عَنْهُمْ عَذابَ الْخِزْیِ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ مَتَّعْناهُمْ إِلى‏ حین‏

 چرا هیچ یک از شهرها و آبادیها ایمان نیاوردند که به حالشان مفید افتد؟! مگر قوم یونس، هنگامى که آنها ایمان آوردند، عذاب رسوا کننده را در زندگى دنیا از آنان برطرف ساختیم؛ و تا مدّت معیّنى‏[ پایان زندگى و اجلشان‏] آنها را بهره‏مند ساختیم.

 (الامام الصادق علیه السلام ) وأی خزی أخزی یا أبا بصیر من أن یکون الرجل فی بیته وحجاله وعلی إخوانه وسط عیاله، إذ شق أهله الجیوب علیه وصرخوا فیقول الناس ماهذا؟ فیقال: مسخ فلان الساعة. فقلت: قبل قیام القائم علیه السلام أو بعده؟ قال: لا بل،قبله.

ابو بصیر روایت نموده که: از حضرت صادق علیه السلام پرسیدم مقصود از عذاب خوارى دنیا در آیه عَذابَ الْخِزْیِ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا و فی الآخرة چیست؟

فرمود: اى ابو بصیر خوارى از این بدتر مى‏شود که مرد با زن و فرزند و برادرانش در خانه نشسته باشند ناگاه نزدیکان او یقه خود را پاره کنند و ناله سر دهند مردم بپرسند این سر و صدا چیست؟ جواب دهند که فلانى الساعه مسخ شد و از صورت آدمى برگشت من عرض کردم: این مطلب پیش از آمدن قائم علیه السلام است یا بعد از آن؟

فرمود: قبل از آن است.

------------------------------------------

نعمانی باب14ح41-اثبات الهداه ج3ص737-البرهان ج4ص107-بحارج52ص241-تفسیرجامع ج‏6 ص160-معجم الاحادیث ح1591-مهدى موعود 7 ص 1023   

یونس 35 امام زمان

یونس35

قُلْ هَلْ مِنْ شُرَکائِکُمْ مَنْ یَهْدی إِلَى الْحَقِّ قُلِ اللَّهُ یَهْدی لِلْحَقِّ أَ فَمَنْ یَهْدی إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ یُتَّبَعَ أَمَّنْ لا یَهِدِّی إِلاَّ أَنْ یُهْدى‏ فَما لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ

 بگو: «آیا هیچ یک از معبودهاى شما، به سوى حق هدایت مى‏کند؟! بگو: «تنها خدا به حق هدایت مى‏کند! آیا کسى که هدایت به سوى حق مى‏کند براى پیروى شایسته‏تر است، یا آن کس که خود هدایت نمى‏شود مگر هدایتش کنند؟ شما را چه مى‏شود، چگونه داورى مى‏کنید؟

 

 (الامام الصادق علیه السلام ) فماذا تردون علیهم؟ قلت: مانرد علیهم شیئا، قال: قولوا: یصدق بها إذا کانت، من کان یؤمن بها من قبل إن الله عزوجل یقول: (أفمن یهدی إلی الحق أحق أن یتبع، أمن لا یهدی إلا أن یهدی، فما لکم کیف تحکمون).

عبد الرحمن بن مسلمه نقل کرده : به حضرت صادق علیه السلام عرض کردم: سنیان ما را سرزنش می کنند و می گویند وقتى دو صدا (هنگام ظهور مهدى علیه السلام ) شنیده شود از کجا می توان فهمید کدام حق و کدام باطل است؟ حضرت پرسید: شما چه جوابى به آنها می دهید؟

 عرض کردم: جوابى به آنها نمی دهیم.

فرمود:بگوئید: کسى که پیش از وقوع آن عقیده به این بانگ آسمانى دارد بعد از وقوعش نیز حق را تشخیص داده و آن را تصدیق می کند قال اللَّه تعالى: أَ فَمَنْ یَهْدِی إِلَى الْحَقِ‏أَحَقُّ أَنْ یُتَّبَعَ أَمَّنْ لا یَهِدِّی إِلَّا أَنْ یُهْدى‏ فَما لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ یعنى: کسى که مردم را به سوى حق راهنمائى می کند سزاوارتر است که از او پیروى شود یا کسى که نمی تواند راهنمائى یابد مگر اینکه دیگرى او را هدایت کند؟ به نظر شما چه مى‏آید؟و چگونه حکم میکنید؟

---------------------

کافی ج8ص208-نعمانی ص266-المحجه ص99-البرهان ج2ص185-بحار ج52ص296-نورالثقلین ج2ص302-معجم الاحادیث ح1584-مهدى موعود ص 1087   

 

تشرف ابن مهزیار

(الامام المهدی علیه السلام)..

حضرت مهدی علیه السلام فرمود: اى پسر مهزیار! برادران دینى خود را در عراق بچه حال گذاشتى؟ عرض کردم: آنها را در مضیقه زندگى و شر و فساد و سختى گذاشتم، در حالى که شمشیرهاى اولاد شیطان (یعنى بنى عباس) مرتب بر سر آنها فرو مى‏آید.

فرمود: خدا آنها (بنى عباس) را بکشد. قاتَلَهُمُ اللَّهُ أَنَّى یُؤْفَکُونَ «توبه30» من می بینم که گویا آنها (بنى عباس) در خانه خود کشته شده‏اند و شب و روز به غضب الهى گرفتارند.

عرض کردم: یا ابن رسول اللَّه! این معنى کى خواهد بود؟ فرمود: هنگامى که مردمى بد سیرت که خدا و رسول از آنها بیزارند راه خانه خدا (حج) را به روى شما ببندند، و سرخى در آسمان پدید آید و عمودهائى از نور از آن متلألئ باشد، و شروسى از ارمنستان و آذربایجان به قصد کوه سیاه پشت شهر رى که متصل به کوه سرخ و جبال طالقان است، قیام کند و میان او و «مروزى» جنگ سختى درگیرد که کودکان را پیر و پیران را فرسوده کند و از دو طرف جمعى کشته شوند در آن موقع منتظر او (قائم آل محمد) باشید که در زوراء «بغداد یا ری» قیام نماید و در آنجا درنگ نکرده به ماهان «نهاوند یا شهری نزدیک کرمان» می رود، سپس رهسپار «واسط» عراق می گردد و یک سال یا کمتر در آنجا مى‏ماند آنگاه به کوفه می رود.

و میان آنها جنگى از نجف تا حیره و از آنجا تا غرى در می گیرد که عقل ها مات مى‏شود. آنگاه هر دو طرف به هلاکت می رسند، و بر خداست که باقى را نیز درو کند سپس این آیه شریفه را قرائت فرمود:

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ أَتاها أَمْرُنا لَیْلًا أَوْ نَهاراً فَجَعَلْناها حَصِیداً کَأَنْ لَمْ تَغْنَ بِالْأَمْسِ «یونس24» یعنى: شب و روز امر ما به آن دهکده رسید، سپس آن را طورى از میان بردیم که گوئى دیروز نبوده است.

عرض کردم: آقا مقصود از «امر خدا» در این آیه چیست؟ فرمود امر خداوند عز و جل و لشکر او ما هستیم. عرض کردم: یا ابن رسول اللَّه! آیا وقت آمدن شما نزدیک است؟ فرمود: اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَ انْشَقَّ الْقَمَرُ «قمر1» یعنى: قیامت نزدیک شد و ماه شکافت.

------------------------------------

کمال الدین ج‏2 ص469 ح23-تبصره الولی ص773-بحار ج52ص42-نورالثقلین ج2ص299-معجم الاحادیث ح1583-مهدى موعود ص778  

ظهور ناگهانی عذاب بنی امیه

سوره یونس (10)

..حَتَّى إِذا أَخَذَتِ الْأَرْضُ زُخْرُفَها وَ ازَّیَّنَتْ وَ ظَنَّ أَهْلُها أَنَّهُمْ قادِرُونَ عَلَیْها أَتاها أَمْرُنا لَیْلاً أَوْ نَهاراً فَجَعَلْناها حَصِیداً کَأَنْ لَمْ تَغْنَ بِالْأَمْسِ کَذلِکَ نُفَصِّلُ الْآیاتِ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ (24)

:تا زمانى که روى زمین زیبایى خود را (از آن) گرفته و تزیین مى‏گردد و اهل آن مطمئن مى‏شوند که مى‏توانند از آن بهره‏مند گردند (ناگهان) فرمان ما شب هنگام یا در روز (براى نابودى آن) فرا مى‏رسد و آن چنان آن را درو مى‏کنیم که (گویى) هرگز نبوده است اینچنین آیات خود را براى گروهى که تفکر مى‏کنند شرح مى‏دهیم.

 

(الامام الصادق علیه السلام) نزلت فی بنی فلان ثلاث آیات قوله عزوجل: حتی إذا أخذت الارض زخرفها وازینت وظن أهلها أنهم قادرون علیها أتاها أمرنا لیلا أو نهارا، یعنی القائم بالسیف، فجعلناها حصیدا کأن لم تغن بالامس.

امام صادق علیه السلام:این آیه درباره ی بنی فلان نازل شده است" تا زمانى که روى زمین زیبایى خود را (از آن) گرفته و تزیین مى‏گردد و اهل آن مطمئن مى‏شوند که مى‏توانند از آن بهره‏مند گردند (ناگهان) فرمان ما شب هنگام یا در روز (براى نابودى آن) فرا مى‏رسد”یعنی قائم آنها را با شمشیر درو می کند،گویی دیروز اصلا نبوده اند.

-------------------------------------

دلائل الامامه ص250-المحجه ص98-البرهان ج1ص525-معجم الاحادیث ح1582

 

خورشید از مغرب

 

یونس5

هُوَ الَّذی جَعَلَ الشَّمْسَ ضِیاءً وَ الْقَمَرَ نُوراً وَ قَدَّرَهُ مَنازِلَ لِتَعْلَمُوا عَدَدَ السِّنینَ وَ الْحِسابَ ما خَلَقَ اللَّهُ ذلِکَ إِلاَّ بِالْحَقِّ یُفَصِّلُ الْآیاتِ لِقَوْمٍ یَعْلَمُونَ (5)

 او کسى است که خورشید را روشنایى، و ماه را نور قرار داد؛ و براى آن منزلگاه‏هایى مقدّر کرد، تا عدد سالها و حساب(کارها) را بدانید؛ خداوند این را جز بحق نیافریده؛ او آیات(خود را) براى گروهى که اهل دانشند، شرح مى‏دهد!

از ابى ذر غفارى روایت کرده : در خدمت پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله بودم و به آفتاب که در حال غروب کردن بود نگاه می کردم 

تا آنکه به کلى از نظر پنهان شد

 حضورش عرض کردم: ای رسول خدا! آفتاب کجا رفت و کجا پنهان شد؟

 فرمود در آسمان و این است معناى وَ الشَّمْسُ تَجْرِی لِمُسْتَقَرٍّ لَها ذلِکَ تَقْدِیرُ الْعَزِیزِ الْعَلِیمِ که مراد از صنع پروردگار است سپس جبرئیل آفتاب را به روپوشى از نور پوشانیده و آن را در جو آسمان رها نموده تا آنکه از محل مقرر و به موقع خود مجددا طلوع نماید 

پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود گویا می بینیم که آن را حبس کردند و نورى از آن در مدت سه ساعت نمی تابد و به آن امر می شود که از مغرب طلوع کند و معناى إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ همین است و همین حال را ماه دارد که از افق طلوع نموده و به سوى غرب در گردش است تا آنکه غروب کند و به سیر خود ادامه می دهد و جبرئیل روپوشى از نور به آن می پوشاند و این است معناى هُوَ الَّذِی جَعَلَ الشَّمْسَ ضِیاءً وَ الْقَمَرَ نُوراً.

 أبوذر گفت پس از این فرمایشات نماز مغرب را با رسول اکرم صلی الله علیه و آله به جا آوردیم.

------------------------------------

أمالی الصدوق ص 463 -بحار ج‏55ص 145-تفسیر جامع ج‏3 ص 192 

جاهلیت مدرن

« قرآن کریم » به وجود جاهلیتی موسوم به جاهلیت دوم، پس از جاهلیت اول در بین عامّه ی مسلمانان اشاره می نماید، که از علائم ظهور امام مهدی (علیه السّلام) است.

شواهد قرآنی بسیاری بر این موضوع تأکید دارند، که از آن جمله می توان به آیات زیر اشاره نمود:
« ثُمَّ أَنْزَلَ عَلَیْکُمْ مِّنْ بَعْدِ الْغَمِّ أَمَنَةً نُعَاساً یَغْشَى طَائِفَةً مِنْکُمْ وَ طَائِفَةٌ قَدْ أَهَمَّتْهُمْ أَنْفُسُهُمْ یَظُنُّونَ بِاللَّهِ غَیْرَ الْحَقِّ ظَنَّ الْجَاهِلِیَّةِ؛ (2)
سپس بعد از آن اندوه و غم، خواب آرامش بخشی بر شما فرود آمد که گروهی از شما را که بر اثر پشیمانی، دست از فرار برداشته، به سوی پیامبر آمدید، فرو گرفت و گروه دیگر که حفظ جان هایشان، آنان را پریشان خاطر و غمگین کرده بود، درباره ی خدا گمان ناحق و ناروا همچون گمان های جاهلیت می بردند. »
« وَ قَرْنَ فِی بُیُوتِکُنَّ وَ لاَ تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِیَّةِ الْأُولَى وَ أَقِمْنَ الصَّلاَةَ وَ آتِینَ الزَّکَاةَ وَ أَطِعْنَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ؛ 
در خانه هایتان قرار و آرام گیرید و مانند زنان دوران جاهلیت پیشین خود را برای نامحرمان نیارایید و نماز به پا دارید و زکات بدهید و خدا و پیامبرش را اطاعت نمایید. »
« إِذْ جَعَلَ الَّذِینَ کَفَرُوا فِی قُلُوبِهِمُ الْحَمِیَّةَ حَمِیَّةَ الْجَاهِلِیَّةِ فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَکِینَتَهُ عَلَى رَسُولِه
یاد کن هنگامی را که کافران دل هایشان را از تعصب و خشم شدید جاهلی آکنده کردند، پس خدا هم آرامش خود را بر پیامبرش و مؤمنان فرو فرستاد. »
آیات بالا به وجود جاهلیت اشاره دارد و از آنجا که « قرآن » برای همه ی زمان ها نازل گردیده است، اثبات می شود که جاهلیت دومی، قبل از قیام حضرت مهدی (علیه السّلام) نیز وجود خواهد داشت.
هنگامی که به احادیث روایت شده از حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) و اهل بیتش (علیه السّلام) نیز مراجعه کنیم، تأکید بر وجود این جاهلیت را درمی یابیم.
از پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) روایت شده که فرمودند:
« من بین دو جاهلیت که دومین آن سخت تر از اولی است، برانگیخته شده ام. »
در حدیث بالا، اشاره ی آشکاری به وجود جاهلیت دوم، پس از بعثت حضرت ختمی مرتبت (صلی الله علیه و آله و سلم) وجود دارد، که سخت تر و بدتر از جاهلیت اول است و این موضوع از سیاق این روایت به خوبی آشکار است و نیز از ایشان روایت شده است که فرمودند: « منفورترین مردم نزد خداوند، سه تن هستند: زندیق در حرم، دنبال کننده ی سنت جاهلی در اسلام و خواهان خونریزی انسان بی گناه. »