فرآیند ظهور

بسم الله الرحمن الرحیم

ظهظهور حق به دستان منجی از خاندان پیامبر(صلی الله علیه و الهپدیده ایست که اگر چه امرش به دست خداست و یک شبه مممحقق می شود اما در فرایندی منظم رخ می دهد و برنامه کلکلی آن در سیمای روایات نقل شده است

حححضرت از کجا ظهور می نماید؛اولین اقداماتش چیست؟اصحاب چگونه به حضرت می پیوندند؟

دیدار علی بن مهزیار

اسرا7 :

ثُمَّ رَدَدْنا لَکُمُ الْکَرَّةَ عَلَیْهِمْ وَ أَمْدَدْناکُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِینَ وَ جَعَلْناکُمْ أَکْثَرَ نَفِیراً

: سپس شما را بر آنها چیره مى‏کنیم و اموال و فرزندانتان را افزون خواهیم کرد و نفرات شما را بیشتر (از دشمن) قرار مى‏دهیم.

علی بن إبراهیم بن مهزیار می گوید:سالی به حج رفته بودم.هنگامی که به مدینه رفتم و اقامت گزیدم.روز ها ازنشانی صاحب الزمان می پرسیدم و او را می جستم.اما خبری از او به دستم نرسید و مورد توجهش واقع نشدم.بسیار غمگین شدم و ترسیدم آرزویم در طلب صاحب الزمان علیه السلام بر باد برود.از مدینه خارج شدم تا اینکه به مکه رسیدم حجم را به جا آوردم وهفته ای عمره گزار بودم و مدام در طلب مولایم.تا اینکه در خانه ی خدا جوانی نورانی و زیبا را دیدم که رو به من نمود وبعد از پرسیدن حال خودم و برادران دینی ام و پرسیدن از انگشتری که از امام عسگری 7  نزدم بود، گفت: شب هنگام  بین صفا و رکن منتظرم باش.از آنجا با او راهی شدیم دره هایی را پیمودیم ،نماز شب را به جا آوردیم و هم چنان رفتیم تا به خیمه ای رسیدیم که از آن نور می تابید..جوان برایم اجازه ی ورود گرفت و به حضور نورانی مولایم صاحب الزمان علیه السلام  مشرف شدم.ایشان فرمودند:صبح و شب منتظر آمدنت بودیم.چه چیز تو را به تاخیرواداشت؟گفتم:کسی نبود مرا به اینجا راهنمایی کند.حضرت 7 فرمودند:نه!بلکه شما اموال زیادی جمع کرده اید و به ضعیفان مومنتان ظلم و قطع رحم نموده اید دیگر چه عذری دارید؟گفتم:توبه می کنم و پوزش می طلبم.سپس فرمود:ای پسر مهزیار !اگر استغفار بعضی از شما برای بعضی نبود،همه ی کسانی که بر زمینند هلاک می شدند جز خواص شیعیان ،آنها که گفتارشان شبیه کردارشان است. سپس فرمود:ای پسر مهزیار!و دستش را دراز نمود،آیا به تو خبر بدهم هنگامی که کودک (بر تخت حکومت) نشست و مغربی حرکت کرد و عثمانی راه افتاد و با سفیانی بیعت شد،به ولی خدا اجازه داده می شود،من بین صفا و مروه با سیصد و سیزده مرد خروج می کنم،پس به کوفه می آیم و مسجدش را خراب کرده بر مبنای همان مسجد اولیه دوباره می سازم و آنچه از بناهای ظالمین در اطراف آن است را خراب می کنم و با مردم حجه الاسلام(حج ابراهیمی و حج پیامبر)را به جا می آورم.بعد به مدینه می آیم و حجره را ویران کرده و آن دو تن را تر و تازه بیرون می آورم و به ایشان رو کردن به بقیع را امر می کنم و به دو شاخه ی خشکیده که بالای سر آن دو است امر می کنم تا از زیرشان برگ در می آید پس مردم به ایشان امتحان می شوند امتحانی سخت تر از امتحان اول، و منادی از آسمان ندا می دهد:ای آسمان ایشان را هلاک کن و ای زمین ایشان را بگیر،در آن روز بر زمین نمی ماند مگر مومنی که خدا قلبش را برای ایمان خالص کرده باشد.پرسیدم:سرورم!بعد از آن چه می شود؟فرمود:بازگشت به دنیا و رجعت.و این آیه را تلاوت فرمود: ثُمَّ رَدَدْنا لَکُمُ الْکَرَّةَ عَلَیْهِمْ وَ أَمْدَدْناکُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِینَ وَ جَعَلْناکُمْ أَکْثَرَ نَفِیراً

سوره اسرا و امام زمان

 

اسرا5

وَ قَضَیْنا إِلى‏ بَنی‏ إِسْرائیلَ فِی الْکِتابِ لَتُفْسِدُنَّ فِی الْأَرْضِ مَرَّتَیْنِ وَ لَتَعْلُنَّ عُلُوًّا کَبیراً (4)

فَإِذا جاءَ وَعْدُ أُولاهُما بَعَثْنا عَلَیْکُمْ عِباداً لَنا أُولی‏ بَأْسٍ شَدیدٍ فَجاسُوا خِلالَ الدِّیارِ وَ کانَ وَعْداً مَفْعُولاً (5)

ثُمَّ رَدَدْنا لَکُمُ الْکَرَّةَ عَلَیْهِمْ وَ أَمْدَدْناکُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنینَ وَ جَعَلْناکُمْ أَکْثَرَ نَفیراً

 ما به بنى اسرائیل در کتاب(تورات) اعلام کردیم که دو بار در زمین فساد خواهید کرد، و برترى‏جویى بزرگى خواهید نمود. (4)

 هنگامى که نخستین وعده فرا رسد، گروهى از بندگان پیکارجوى خود را بر ضدّ شما برمی انگیزیم، خانه‏ها را جستجو مى‏کنند؛ و این وعده‏اى است قطعى! (5)

 سپس شما را بر آنها چیره مى‏کنیم؛ و شما را به وسیله داراییها و فرزندانى کمک خواهیم کرد؛ و نفرات شما را بیشتر(از دشمن) قرار مى‏دهیم‏

 

أمیر المؤمنین علیه السلام:اى مردم! پیش از آنکه مرا از دست بدهید آنچه می خواهید از من بپرسید قبل از آنکه از جانب مشرق آشوبى برپا شود که هنگام اشتعال نائره آن بالا گیرد و بعد که خاموش شد مردى را در کام خود فرو برده نابود گرداند و شعله آتشى از مغرب زمین دامن خود را بالا زده و می گوید: اى واى بر آنها که طعمه من شوند پس هنگامى که گردش آسمان طولانى شد خواهید گفت: (آن مهدى موعود 7  ) مرده یا هلاک شده و به کدام بیابان رفته است. آن روز تأویل این آیه مصداق پیدا می کند «ثُمَّ رَدَدْنا لَکُمُ الْکَرَّةَ ...» و براى آن نشانه‏ها و علائمى است.

اول آنها محاصره کوفه است به وسیله نگهبانان و خندق، و رخنه کردن آب در کوچه‏هاى کوفه، و تعطیل مساجد در مدت چهل شب، و پیدا شدن هیکل  و برافراشته شدن پرچم ها در اطراف مسجد بزرگ کوفه، و قاتل و مقتولى که هر دو در آتش دست و پا می زنند، و قتل و مرگ شایع؛ و کشته شدن مردى پاکدل (نفس زکیه) با هفتاد نفر در بیرون کوفه، و شخصى که در بین رکن و مقام سر او را از تن جدا می سازند و کشته شدن اشقع در موقع بیعت گرفتن بت ها بطور صبر، و خروج سفیانى با پرچم سرخى که سرکرده آنها مردى از قبیله کلب است. و رفتن دوازده نفر از لشکر سفیانى به طرف مکه و مدینه که سرلشکر آنها مردى از بنى امیه به نام خزیمه است. چشم چپش نابینا گشته، و در چشم راستش لکه غلیظى است، و خود را به مردان شبیه نموده.

هر جا می رود فتح می کند تا آنکه وارد مدینه مى‏شود، در خانه‏اى که آن را خانه ابو الحسن اموى می گویند فرود مى‏آید. آنگاه لشکرى براى گرفتن مردى از خاندان پیغمبر 9 که شیعیان گرد وى اجتماع نموده‏اند و در آن موقع از مدینه به مکه باز می گردد، می فرستد.

سرلشکر سفیانى مردى از قبیله غطفان است. موقعى که آن لشکر به وسط «قاع‏ابیض» می رسند به زمین فرو می روند کسى از آنها باقى نماند جز یک نفر که خداوند رویش را به پشت برمی گرداند. تا برگردد و مردم را از بی دینى برحذر دارد و براى بقیه اتباع سفیانى عبرتى باشد. آن روز موقع تأویل این آیه شریفه است «وَ لَوْ تَرى‏ إِذْ فَزِعُوا فَلا فَوْتَ وَ أُخِذُوا مِنْ مَکانٍ قَرِیبٍ». (سبا51) همچنین سفیانى صد و سى هزار نفر لشکر را بکوفه اعزام می دارد و در «روحاء» و «فاروق» فرود می آیند، در آنجا سى هزار نفر آنها حرکت نموده، و در کوفه در محل قبر حضرت هود 7 واقع در نخیله  فرود مى‏آیند، و در روز عید قربان بر مردم حمله می آورند. حاکم کوفه در آن روز ستمگر معاندى است و موسوم به کاهن ساحر می باشد.

آنگاه حاکم زوراء (یعنى بغداد) با پنج هزار نفر از کاهنان بقصد جنگ با آنها بیرون مى‏آیند، و هفتاد هزار نفر را بر سر پل کوفه به قتل می رسانند به طورى که تا سه روز به واسطه خون هاى مقتولین و تعفن اجساد از رفت و آمد سر پل خوددارى می کنند. هفتاد هزار دختر باکره که کسى دست و سر و روى آنها را ندیده به اسارت می روند. آنها را در محمل ها جاى می دهند و به «ثویه» یعنى غرّى «نجف» می برند.

سپس صد هزار نفر مشرک و منافق از شهر کوفه خارج شده به دمشق که محل بهشت شداد است می آیند، بدون اینکه کسى از آنها ممانعت کند، و پرچم هائى بدون علامت که نه از پنبه و نه کتان و نه حریر است از مشرق زمین میایند در سر نیزه‏هاى آنها مهر سید اکبر (پیغمبر 9 ) زده شده قائد آنها مردى از خاندان پیغمبر 9است آن پرچم ها در شرق پدید مى‏آید و بوى آن مانند مشک معطر به غرب می رسد. ترس و رعب آنها یک ماه پیش از آمدنشان همه جا در دل مردم قرار می گیرد، آنگاه در کوفه‏ فرود می آیند و اولاد ابو طالب به خونخواهى پدران خود قیام می کنند در آن گیر و دار ناگهان لشکر یمنى و خراسانى مانند دو اسبى که مسابقه می دهند از راه می رسند. آن دو لشکر پراکنده و غبار آلود و سواره، هر یک چنان براى ورود به کوفه مسابقه می دهند، که شعله برق همچون تیر از سم اسبهاى آنها می جهد وقتى یکى از آنها نگاه به سم اسبش می کند، می گوید: ماندن ما در اینجا از فردا دیگر سودى ندارد و هم می گویند: خدایا ما توبه کردیم، آنها مردم بى‏نظیرى هستند که خداوند آنها را در قرآن وصف کرده بقوله تعالى: إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ التَّوَّابِینَ وَ یُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِینَ یعنى خداوند توبه‏کنندگان و کسانى که خود را پاکیزه کرده‏اند، دوست می دارد.

آنگاه مردى از اهل نجران دعوت امام را مى‏پذیرد و او نخستین نصرانى است که به وى می گرود او کنیسه‏اى را که در آن به رسم نصارى عبادت می کرد خراب و صلیب خود را خورد می کند سپس مهدى 7 با غلامان و مردمى که ناتوان به نظر مى‏آیند قیام می کند و با پرچم هاى هدایت به نخیله می رود. محل اجتماع تمام مردم روى زمین «فاروق» خواهد بود. در آن روز سه هزار هزار نفر در بین شرق و غرب کشته مى‏شود تا آنجا که همدیگر را به قتل می رسانند، و آن روز موقع تأویل این آیه شریفه است:

فَما زالَتْ تِلْکَ دَعْواهُمْ حَتَّى جَعَلْناهُمْ حَصِیداً خامِدِینَ  و در ماه رمضان به هنگام طلوع صبح گوینده‏اى از سمت مشرق می گوید: اى راه یافتگان جمع شوید، بعد از آن گوینده‏اى در موقع غروب می گوید: اى پیروان باطل اجتماع کنید؛ فرداى آن روز در وقت ظهر آفتاب رنگارنگ و زرد می گردد.

سپس تیره و تار مى‏شود، و در روز سوم خداوند حق و باطل را از هم جدا می سازد، ودابة الارض و لشکر روم به ساحل دریا نزدیک غار اصحاب کهف می رسند، خداوند هم جوانان اصحاب کهف را با سگشان از میان غارشان برانگیخته می گرداند، یکى از آنها موسوم به «ملیخا» و دیگرى بنام «حملاها» دو گواهى هستند که دعوت قائم 7 را می پذیرند.

خسف بیداء

نحل45:

أَ فَأَمِنَ الَّذِینَ مَکَرُوا السَّیِّئاتِ أَنْ یَخْسِفَ اللَّهُ بِهِمُ الْأَرْضَ أَوْ یَأْتِیَهُمُ الْعَذابُ مِنْ حَیْثُ لا یَشْعُرُونَ (45):آیا توطئه‏گران از این عذاب الهى ایمن گشتند که ممکن است خدا آنها را در زمین فرو برد و یا مجازات (حق) از آنجا که انتظارش را ندارند به سراغشان بیاید

أبوجعفر علیه السلام   یقول: «إن عهد نبی الله صار عند علی بن الحسین علیه السلام  ثم صار عند محمد بن علی علیه السلام  ثم یفعل الله ما یشاء، فالزم هؤلاء، فإذا خرج رجل منهم معه ثلاثمائة رجل، و معه رایة رسول الله 9  عامدا إلى المدینة حتى یمر بالبیداء فیقول: هذا مکان القوم الذین خسف بهم، و هی الآیة التی قال الله: أَ فَأَمِنَ الَّذِینَ مَکَرُوا السَّیِّئاتِ أَنْ یَخْسِفَ اللَّهُ بِهِمُ الْأَرْضَ أَوْ یَأْتِیَهُمُ الْعَذابُ مِنْ حَیْثُ لا یَشْعُرُونَ أَوْ یَأْخُذَهُمْ فِی تَقَلُّبِهِمْ فَما هُمْ بِمُعْجِزِینَ».

امام باقر علیه السلام :همانا عهد نبی نزد علی بن الحسین علیه السلام  وپس از او نزد محمد بن علی علیه السلام است سپس خدا هر کار بخواهد انجام می دهد پس همراه اینان باش,هنگامی که مردی از ایشان با 313مرد قیام کرد و با او پرچم رسول خدا صلی الله علیه و اله  است رو به مدینه می کند تا اینکه به بیداء می رسد پس می فرماید این مکان قومی است که  به زمین فرو برده شدند و این معنا ی آیه ی شریفه است:آیا کسانی که به حیله بدی می کنند ایمنند از اینکه خداوند ایشان را در زمین فرو برد و یا مجازات (حق) از آنجا که انتظارش را ندارند به سراغشان بیاید.

--------------------------------------

معجم الاحادیث ح1640-عیاشی ج2ص261-بحار ج‏51 ص 56-مهدى موعود ص262   

جنگی مرگبار در آذربایجان

ابراهیم48

یَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَیْرَ الْأَرْضِ وَ السَّماواتُ وَ بَرَزُوا لِلَّهِ الْواحِدِ الْقَهَّارِ

 در آن روز که این زمین به زمین دیگر، و آسمان ها(به آسمانهاى دیگرى) مبدل مى‏شود، و آنان در پیشگاه خداوند واحد قهار ظاهر مى‏گردند.

عبد اللَّه بن ضمرة از کعب الأحبار نقل کرده که او گفت: «چون روز قیامت فرا رسد بندگان به صورت چهار دسته محشور مى‏شوند: دسته‏اى سواره، دسته‏اى بر گامهاى خویش قدم برمى‏دارند، دسته‏اى به زمین خورده و به زانو درآمده، و دسته‏اى به روى درافتاده و کر و لال و کورند، آنان چیزى نمى‏فهمند و سخن نمى‏گویند و به آنان‏ اجازه داده نمى‏شود که پوزش بخواهند،  آنان کسانى باشند که آتش صورت هاشان را بریان مى‏کند و در این حال که لب هایشان سوخته، کریه المنظر مى‏شوند. به کعب گفته شد: اى کعب، اینان که به روى در افتاده مشحور مى‏شوند و حالشان چنین است چه کسانى‏اند؟

کعب گفت: آنان بر گمراهى و ارتداد و پیمان‏شکنى بوده ‏اند، پس بد چیزى است آنچه براى خویشتن از پیش فرستاده‏اند روز دیدار خدا که با خلیفه و وصى پیامبرشان و عالم و سرور و فاضل خود و پرچمدار و صاحب حوض و مورد امید و امیدوارى در غیر این عالم (یعنى در دنیا) به جنگ پرداخته‏اند، او همان علمى است که ناشناخته نمى‏ماند، و شاهراهى است که هر که از آن برکنار رود هلاک مى‏شود و در آتش واژگون مى‏گردد، قسم به خداى کعب آن علىّ علیه السلام است که دانشمندترین آنان از حیث علم و پیشقدم‏ترین ایشان در اسلام و سرشارترینشان از نظر بردبارى است، کعب در شگفت است از کسى که دیگرى را بر علىّ علیه السلام مقدّم مى‏دارد.

و آن مهدى قائم علیه السلام از تبار علىّ علیه السلام  است که زمین را به زمین دیگرى دگرگون مى‏سازد، و با وجود اوست که عیسى بن مریم 7 بر نصاراى روم و چین احتجاج مى‏کند، همانا مهدى قائم علیه السلام خود از نسل علىّ علیه السلام است که از حیث آفرینش و خوى و آراستگى قیافه و ظاهر و شکوه شبیه ‏ترین مردم به عیسى بن مریم علیه السلام است، خداى عزّ و جلّ آنچه به همه‏ پیامبران بخشیده به او عطا مى‏فرماید  بلکه بیشتر و برتر از آن بدو ارزانى خواهد داشت، همانا قائم علیه السلام از فرزندان علىّ علیه السلام داراى غیبتى است همچون غیبت یوسف، و بازگشتى همانند بازگشت عیسى بن مریم، پس از غیبتش با طلوع ستاره سرخ آشکار خواهد شد هم زمان با ویرانى زوراء که شهر رى است، و فرو رفتن مزوره که همان بغداد باشد، و خروج سفیانىّ، و جنگ فرزندان عبّاس با جوانان ارمنستان و آذربایجان چنان جنگى که هزاران و هزاران نفر در آن کشته مى‏شوند، هر جنگجو شمشیرى زیور یافته به دست مى‏گیرد، پرچم هاى سیاه بر آن به اهتزاز در مى‏آید، آن جنگى است که به مرگ سرخ و طاعون بسیار خطرناک آمیخته است‏.

الغیبة للنعمانی ص 145( ترجمه غفارىص205)-بحار ج‏52 ص 226 

علائم آخر الزمان

علائم آخرالزمان :

در روایات اسلامی برای دوره ی آخر الزمان علایم و نشانه هایی ذکر شده که با تحقق این علایم و نشانه ها ، پی می بریم که هم اکنون در دوره ی آخر الزمان قرار داریم . اینک به برخی از این علایم و نشانه ها اشاره می کنیم :

1- گسترش ترس و ناامنی

امام باقر علیه السلام می فرماید : « لایقوم القائم إلا علی خوف شدید ....» ؛(2) « حضرت قائم علیه السلام قیام نمی کند مگر در دورانی پر از بیم و هراس .» و نیز فرمود : « مهدی علیه السلام هنگامی قیام می کند که زمام کارهای جامعه در دست ستمکاران باشد . »(3)

2- تهی شدن مساجد از هدایت

پیامبر صلی الله علیه و آله درباره ی وضعیت مساجد در آخر الزمان میفرماید : « مساجدهم عامره و هی خراب من الهوی »(4) ؛ « مسجدهای آن زمان و آباد و زیباست . ولی از هدایت و ارشاد و در آن خبری نیست . »

3- سردی عواطف انسانی

رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله در این باره می فرماید « فلا الکبیر یرحم الصغیر و لا القوی یرحم الضعیف ، و حینئذ یأذن الله له بالخروج »(5) ؛ « در آن روزگار ، بزرگترها و به زیر دستان و کوچکترها ترحم نمی کنند و قوی بر ضعیف ترحم نمی نمایند. در آن هنگام خداوند به او [ مهدی علیه السلام ] اذن قیام و ظهور می دهد . »

4- گسترش فساد اخلاقی

رسول خدا صلی الله علیه وآله می فرمایند : « قیامت بر پا نمی شود تا آن که زنی را در روز روشن و به طور آشکار گرفته ، در وسط راه به او تعدی می کنند و هیچ کس این کار را نکوهش نمی کند ».


basiratejavan.blog.ir

امر به معروف آسان و موثر

یک طرح خوب برای همه آنها که هنوز قلبشان میتپد....برای خدا

کشتار بین مسلمین

ابراهیم28

أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذینَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللَّهِ کُفْراً وَ أَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دارَ الْبَوارِ (28)

- آیا ندانسته‏اى کسانى را که نعمت خدا را از روى کفران تبدیل کرده و قوم خود را به خانه هلاک کشیده‏اند.

 (الامامان الباقر والصادق علیهما السلام) نعمة الله رسوله، إذ یخبر أمته بمن یرشدهم من الائمة. فأحلوهم دار البوار، ذلک معنی قول النبی صلی الله علیه و آله : لا ترجعن بعدی کفارا یضرب بعضکم رقاب بعض.

حضرت صادق و باقر در باره آیه: أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِینَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللَّهِ کُفْراً فرمودند: نعمت خدا پیامبر صلی الله علیه و آله است زیرا امت خود را متوجه ائمه :می کند که سبب ارشاد آنها می شوند: وَ أَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دارَ الْبَوارِ این معنى فرمایش پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله است که فرمود: مبادا بعد از من کافر شوید و به جان یکدیگر بیفتید و گردن یکدیگر را بزنید.

-------------------------------------

مناقب ج4ص284-بحار ج24ص51-معجم الاحادیث ح1615-بخش امامت(ترجمه جلد هفتم بحار)    ج‏2

دعا برای حضرت مهدی سلام الله علیه بعد از نماز ظهر

رعد39

یَمْحُوا اللَّهُ ما یَشاءُ وَ یُثْبِتُ وَ عِنْدَهُ أُمُّ الْکِتابِ (39)

 خداوند هر چه را بخواهد محو، و هر چه را بخواهد اثبات مى‏کند؛ و«امّ الکتاب» [ لوح محفوظ] نزد اوست! (39)

عن یحیى بن الفضل النوفلی قال دخلت على أبی الحسن موسى بن جعفر ع ببغداد حین فرغ من صلاة العصر فرفع یدیه‏إلى السماء و سمعته یقول أنت الله لا إله إلا أنت الْأَوَّلُ وَ الْآخِرُ وَ الظَّاهِرُ وَ الْباطِنُ و أنت الله لا إله إلا أنت إلیک زیادة الأشیاء و نقصانها و أنت الله لا إله إلا أنت خلقت الخلق بغیر معونة من غیرک و لا حاجة إلیهم أنت الله لا إله إلا أنت منک المشیة و إلیک البدء أنت الله لا إله إلا أنت قبل القبل و خالق القبل أنت الله لا إله إلا أنت بعد البعد و خالق البعد أنت الله لا إله إلا أنت تمحو ما تشاء و تثبت و عندک أم الکتاب أنت الله لا إله إلا أنت غایة کل شی‏ء و وارثه أنت الله لا إله إلا أنت لا یعزب عنک الدقیق و لا الجلیل أنت الله لا إله إلا أنت لا یخفى علیک اللغات و لا تتشابه علیک الأصوات کل یوم أنت فی شأن لا یشغلک شأن عن شأن عالم الغیب و أخفى دیان الدین مدبر الأمور باعث مَنْ فِی الْقُبُورِ محیی العظام وَ هِیَ رَمِیمٌ أسألک باسمک المکنون المخزون الحی القیوم الذی لا یخیب من سألک به أن تصلی على محمد و آله و أن تعجل فرج المنتقم لک من أعدائک و أنجز له ما وعدته یا ذا الجلال و الإکرام قال قلت من المدعو له قال ذلک المهدی من آل محمد ص قال بأبی المنبدح [المنفدح‏] البطن المقرون الحاجبین أحمش الساقین بعید ما بین المنکبین أسمر اللون یعتاده مع سمرته صفرة من سهر اللیل بأبی من لیلة یرعى النجوم ساجدا و راکعا بأبی من لا یأخذه فی الله لومة لائم مصباح الدجى بأبی القائم بأمر الله قلت متى خروجه قال إذا رأیت العساکر بالأنبار على شاطئ الفرات و الصراة و دجلة و هدم قنطرة الکوفة و إحراق بعض بیوتات الکوفة فإذا رأیت ذلک ف إِنَّ اللَّهَ یَفْعَلُ ما یَشاءُ لا غالب لأمر الله و لا مُعَقِّبَ لِحُکْمِه‏

دعا براى حضرت مهدى علیه السّلام‏

 از دیگر تعقیبات مهمّ بعد از نماز عصر، اقتدا به مولایمان حضرت موسى بن جعفر امام کاظم علیه السّلام در دعا براى مولایمان حضرت مهدىّ علیه السّلام است. هم او که- چنان که پیش از این ذکر کردیم- پیامبر اکرم صلّى اللَّه علیه و آله بشارت او را به امّتش داده است.

درودها و رحمتها و سلام و برکتهاى خداوند بر جدّش حضرت محمّد باد، و خداوند اینها را به خدمت آن بزرگوار برساند! یحیى بن فضل نوفلى مى‏گوید: در بغداد، بعد از فراغت حضرت ابى الحسن موسى بن جعفر علیه السّلام از نماز عصر، به خدمت آن بزرگوار وارد شدم، و دیدم که دستهاى خویش را به سوى آسمان بلند نموده است، و شنیدم که مى‏فرمود:

 «أنت اللَّه لا إله إلّا أنت الأوّل و الآخر و الظّاهر و الباطن(حدید3)، و أنت اللَّه لا إله إلّا أنت إلیک زیادة الأشیاء و نقصانها، و أنت اللَّه لا إله إلّا أنت خلقت الخلق بغیر معونة من غیرک و لا حاجة إلیهم، أنت اللَّه لا إله إلّا أنت منک المشیئة [یا: المشیّة] و إلیک البدأ، أنت اللَّه لا إله إلّا أنت قبل القبل و خالق القبل، أنت اللَّه لا إله إلّا أنت بعد البعد و خالق البعد، و أنت اللَّه لا إله إلّا أنت تمحو ما تشاء و تثبت و عندک أمّ الکتاب(رعد39)، أنت اللَّه لا إله إلّا أنت غایة کلّ شى‏ء و وارثه، أنت اللَّه لا إله إلّا أنت لا یعزب عنک الدّقیق و لا الجلیل، أنت اللَّه لا إله إلّا أنت لا یخفى علیک اللّغات، و لا تتشابه علیک الأصوات، کلّ یوم أنت فی شأن، لا یشغلک شأن عن شأن، عالم الغیب و أخفى، دیّان الدّین، مدبّر الأمور، باعث من فی القبور، محى العظام و هى رمیم. أسألک باسمک المکنون المحزون الحىّ القیّوم الّذى لا یخیب من سألک به، أن تصلّى على محمّد و آله، و أن تعجّل فرج المنتقم لک من أعدائک، و أنجز له ما وعدته، یا ذا الجلال و الإکرام.»

- تویى خداوندى که معبودى جز تو نیست که آغاز و پایان و آشکار و نهان مى‏باشى، و تویى خداوندى که معبودى جز تو نیست که افزونى و کاستى اشیاء به توست، و تویى خداوندى که معبودى جز تو نیست که مخلوقات را بدون یارى و نیاز به غیر آفریدى، و تویى خداوندى که معبودى جز تو نیست که مشیّت و خواست از تو و آغاز هر چیز به سوى توست، و تویى خداوندى که معبودى جز تو نیست که پیش از پیش و آفریننده «قبل» هستى، تویى خداوندى که معبودى جز تو نیست که بعد از بعد و آفریننده «بعد» هستى، و تویى خداوندى که معبودى جز تو نیست و هر چه را بخواهى محو و یا اثبات مى‏فرمایى، و امّ الکتاب در نزد توست، تویى خداوندى که معبودى جز تو نیست که نهایت و وارث هر چیز هستى، و تویى خداوندى که معبودى جز تو نیست که هیچ چیز نه کوچک و نه بزرگ بر تو پوشیده نمى‏ماند، تویى خداوندى که معبودى جز تو نیست که زبانهاى گوناگون بر تو مخفى نمى‏ماند، و صداهاى مختلف براى تو متشابه نمى‏گردد، وهر روز در شأن و کارى هستى، و هیچ کارى تو را از کار دیگر مشغول نمى‏سازد، آگاه به غیب و امور مخفى‏تر از آن هستى، و بسیار پاداش دهنده روز جزا، و تدبیرکننده امور، برانگیزاننده تمام کسانى که در قبرهایند، زنده‏کننده استخوانهاى پوسیده مى‏باشى. از تو به اسم مکنون پوشیده و در گنجینه‏ات که زنده و پابرجا و برپا دارنده همه مخلوقات است و هر کس تو را بخواند محروم نمى‏گردد. درخواست مى‏کنم که بر محمّد و آل محمّد درود فرستى، و در فرج انتقام‏گیرنده از دشمنانت تعجیل، و به وعده او وفا نمایى.

اى صاحب بزرگى و بزرگوارى.

وى مى‏گوید عرض کردم: براى چه کسى دعا فرمودید؟

فرمود: براى مهدى آل محمّد صلّى اللَّه علیه و آله. سپس افزود: پدرم فداى کسى که شکمش فراخ، و ابروانش، پیوسته، ساق هاى پایش باریک، فاصله ما بین دو شانه‏اش دور، و رنگ چهره‏اش گندمین و میان سیاه و سفید است، و با وجود رنگ گندمى، زردى‏اى به واسطه بیدارى شب پیوسته بر او نمایان است. پدرم فداى کسى که شبها در حالى که در سجده و رکوع است، ستارگان را مى‏پاید، پدرم فداى کسى که در راه خشنودى خدا، سرزنش هیچ سرزنش‏کننده‏اى در او اثر نمى‏گذارد، هم او که روشنى بخش تاریکى است. پدرم فداى کسى که به امر خدا قیام مى‏نماید. عرض کردم: خروج آن بزرگوار کى خواهد بود؟ فرمود: هنگامى که لشکرها را در «انبار» بر کناره رود «فرات» و «صرات» و «دجله»، و نیز ویران شدن «پل کوفه»، و سوختن برخى از خانه‏ هاى «کوفه» را مشاهده نمودى، هر گاه اینها را دیدى، مسلّما خداوند آنچه را که مى‏خواهد انجام مى‏دهد و هیچ گاه امر خداوند مغلوب نمى‏گردد، بلکه همواره چیره است و حکم و فرمان او به تأخیر نمى‏افتد.

--------------------------------

فلاح السائل ص200- ادب حضور ص353

دروغگو های محترم

13رعد:

وَ هُمْ یُجادِلُونَ فِی اللَّهِ وَ هُوَ شَدیدُ الْمِحالِ

درباره خدا به مجادله مشغولند! و او قدرتى بى‏ انتها(و مجازاتى دردناک) دارد!

 (أمیر المؤمنین علیه السلام) إن بین یدی القائم علیه السلام سنین خداعة، یکذب فیها الصادق، ویصدق فیها الکاذب، ویقرب فیها الماحل - وفی حدیث وینطق فیها الرویبضة - فقلت: وما الرویبضة وما الماحل؟ قال: أو ما تقرؤون القرآن قوله (وهو شدید المحال)، قال: یرید المکر،فقلت: وما الماحل: قال: یرید المکار.

علىّ علیه السلام میفرمود: پیشاپیش قائم علیه السلام سالهای فریبائى خواهد بود که راستگو در آن دروغگو و دروغگو در آن راستگو پنداشته شود و شخص (ماحل) در آن مقرّب شود- و در حدیثى است که در رویبضه در آن به سخن در آید،- گفتم:رویبضة و ما حل چیست؟ فرمود: مگر قرآن نمی خوانید که خدا می فرماید: وَ هُوَ شَدِیدُ الْمِحالِ یعنى مکر خدا شدید است. گفتم: ماحل به چه معنا است؟

گفت: مقصودش حیله‏ گر است.(در روایتی از رسول خدا صلی الله علیه و آله رویبضه مردی پست و ناچیز ذکر شده که با مردم سخن می گوید.)

----------------------------------------

نعمانی ب14 ح62( ترجمه فهرى ص326)-اثبات الهداه ج3ص738-بحار ج52ص245-معجم الاحادیث ح1610